Accordeonist Jean-Louis Matinier (Frankrijk 1963) heeft al een aardig oeuvre op het vermaarde ECM label op zijn naam gezet, hij maakte albums met Anouar Brahem (Le pas du chat en Le voyage de Sahar), met Louis Sclavis (Dans la nuit) en François Couturier (Nostalgia, Tarkovsky Quartet) en in duo met Marco Ambrosi (Inventio). De samenwerking met gitarist Kevin Seddiki (Frankrijk 1981) is nieuw. Kevin nam albums op met Bijan Chemirami, Vincent Segal, Vincent Peirani e.a., dit is zijn debuut op ECM.

Het is duidelijk te horen dat Kevin Seddiki een klassieke gitaar opleiding heeft gevolgd, zijn loepzuivere en klare klank zegt alles. Bovendien verwijst het openingsnummer “Schumannsko”, dat van zijn hand is, naar een thema van de componist Robert Schumann vermengd met een traditioneel Bulgaars stukje volksmuziek. Dan raken we aan de aard van de muziek op dit album, ik heb het kortweg ingedeeld bij jazz omdat de grenzen daarvan flink kunnen uitdijen, maar de combinatie gitaar en accordeon riekt ook sterk naar world muziek, kortom ieder mag het noemen zoals die wil, ik hou überhaupt niet van het plakken van etiketten.

Er staat nog een klassieke compositie op deze cd, het bekende “Les berceaux “ van Gabriel Fauré en ook “La chanson d’Hélène”van de Franse filmcomponist Philippe Sarde valt min of meer in dezelfde categorie. De rest bestaat uit composities en improvisaties van Matinier en Seddiki samen of apart, maar er is de uitzondering van de evergreen “Greensleeves”, in de jaren ’60 een standaard vehikel voor alle gitaargroepen uit die tijd, maar hier duikt de alom bekende melodie maar spaarzaam op en de rest is improvisatie, daarom is de benaming jazz best wel houdbaar. De muziek is bijzonder aangenaam om te beluisteren, er is een constante stroom van melodieuze klanken waarin accordeon en gitaar elkaar prima aanvullen.

De accordeon heeft zich inmiddels wel een stevige plaats verworven in de jazz van nu, vooral via labels als ACT en ECM, de accordeon wordt vaak in verband gebracht met volksmuziek, een voorbeeld hiervan is Johnny Meijer die over een dusdanig talent beschikte dat de aanbiedingen uit Amerika hem om de oren vlogen, maar hij speelde liever in een Amsterdamse kroeg met een borreltje bij de hand. In Frankrijk speelde de accordeon natuurlijk een belangrijke rol in de musette en uit die traditie en de tango stamt Richard Galliano, die inmiddels is gerespecteerd in de jazz , en om een stapje buiten de jazz te maken, de accordeon is natuurlijk het belangrijkste instrument in de cajun en de zwarte variant de zydeco. Sorry voor de uitweiding maar het is een verklaring voor mijn liefde voor het instrument behalve dan het gebruik in de hoempapa van de volksmuziek.

Terug naar “Rivages”, een echt ECM album met serene muziek die uitermate zalvend werkt op onze getormenteerde ziel door alle oorzaken van buiten, de macht van het grootkapitaal, de corona , het verregaande egoïsme van CEO’s en beleggers, maar gelukkig hebben we nog muziek waarmee we ons kunnen troosten.

Jan van Leersum.